..น้องสาว แฮร์รี่ เดซี่ พอตเตอร์มาแล้ว

เนื้อเรื่อง

ปล.เรื่องนี้แต่งดองไว้ก่อนที่เล่ม 4 จะออกอ่ะนะ รู้นะมันนานแล้วอ่ะ ก็พอดีอยู่บ้านไม่มีอะไรทำเลยดูข้อมูลเก่าเล่น เลยเจอเรื่องนี้แหละ

แต่งไว้นานแล้วเหมือนกัน อยากให้ทุกคนได้อ่านนะ

ปีที่ 4 ได้เริ่มขึ้นแล้วสำหรับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ซึ่งเขาอาศัยอยู่ที่บ้านของลุงเวอร์นอล ซอยพลีเฟ็ต

บ้านเลขที่ 4 สำหรับแฮร์รี่ปิดเทอมนี้ช่างไม่มีความสุขเหมือนเคย เพราะตลอดทั้งเทอมนี้ เขามีการบ้านเยอะมาก

และต้องแอบทำตอนกลางคืนเสมอ เนื่องจากลุงและป้าได้ใช้เขากวาดถูบ้านทำงานอย่างพวกเอลฟ์

และเช่นเคย รอนได้มารับเขาไปอยู่บ้านของนายวีสลีย์นางวีสลีย์ที่นั้นเป็นที่ๆ ดีที่สุดสำหรับแฮร์รี่ ในปีที่  นี้

เฮอร์ไมโอนี่ได้มาอยู่ด้วยทำให้แฮร์รี่ยิ่งสนุกที่ได้อยู่ และ เล่นกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่อย่างเต็มที่

และแน่นอนในปีนี้มีไปรษณีย์นกฮูกส่งเอกสารเกี่ยวกับของที่จะต้องเรียนในปีที่ 4 นี้ของที่ซื้อเป็นประจำก็คือ

หนังสือ แต่ ? ในปีที่ 4 นี้ในเอกสารบอกไว้ว่า  เตรียมผ้าเก่า ๆ ที่ดูแย่ที่สุดในบ้านมานั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ดูจะ

สันนิษฐานเรื่องไว้มากมาย

  "เขาจะสอนเราเสกผ้าเป็นไม้กวาด"เฮอร์ไมโอนี่คิดขณะที่ทานอาหารเช้าอย่างครุ่นคิด ขณะที่รอนส่ายหัว

  "ไปสนใจอะไร เค้าบอกให้เตรียมก็เตรียมไปเหอะน่า"รอนเสนอทำให้เฮอรไมโอนี่เขม่นใส่

"รอน อยากเจอผ้าขี้ริ้วอยู่ในจานของนายไหม"เฮอร์ไมโอนี่พูด รอนก้มดูจานของตัวเองแล้วก็เจอผ้าขี้ริ้วที่กำลัง

ส่งกลิ่นเหม็นชวนอาเจียน รอนที่กินแซนวิสอยู่เต็มปากลุกออกจากโต๊ะไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม

อย่างสะใจ

"เอ่อ เราสายแล้วนะ"แฮร์รี่เตือน จนทั้งสองหยุดและมองดูนาฬิกาพลางลุกกันอย่างชุลมุน

"ทำไมพึ่งมาบอกล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย และวิ่งขึ้นไปพร้อมรอนเพื่อไปเอากระเป๋าแลพเกิดเบียดกันขึ้นบันไดกันอย่างทุกลักทุเล

               ..............................................................................................
  
   เมื่อวันเปิดเทอมมาถึงก็มีงานเลี้ยงรับน้องใหม่ตามเคย และที่ต้องทำให้ทุกคนแปลกใจเป็นอย่างมาก คือ

มีเด็กผู้หญิงตัวสูงราวแฮร์รี่ แต่เธอต้องสวมหมวกคัดสรรว่าจะอยู่บ้านไหน เธอเป็นคนสุดท้ายที่สวมหมวก

ศราตราจารย์มักอนากัล เรียกชื่อเธอว่า

   "เดซี่ พอตเตอร์" ทำให้ทุกคนจับตามองที่เธอโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แฮร์รี่ เมื่อเธอสวมหมวก หมวกตะโกนให้เธอ

ไปอยู่บ้าน กริฟฟินดอร์ และต่อท้ายด้วยปี 4 ทำให้ทุกคนโห่ลั่น

   "นายมีญาติอีกหรอแฮร์รี่"นั่นคือคำถามที่เฮอร์ไมโอนี่ถาม รอนหันมามอง แฮร์รี่ส่ายหน้าอย่าง งง ๆ และยังคง

จับจ้อง หญิงสาวผมบรอนเข้มที่ยาวสลวย พร้อมกับตาสีเขียวและหน้าสีขาวซีด
  
และในที่สุดศราตราจารย์ ดับเบิ้ลดอร์  ก็มาอธิบายกับเขาว่า

   " เดซี่ พอตเตอร์ มาจาก ออสเตรเลีย" และบอกต่ออีกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของ เจมส์ พอตเตอร์ พ่อของแฮร์รี่

นั่นเอง เหตุที่ไม่มีใครบอกแฮร์รี่ เพราะว่าเดซี่อยู่ ออสเตรเลีย และอีกอย่างเธอย้ายตามพ่อและแม่ของเธอมา

.........................................................................

"ไงพี่ชาย"เดซี่ทักเมื่ออยู่ห้องนั่งเล่นรวม ขณะที่แฮร์รี่ยิ้มรับ เดซี่นั่งลงข้าง ๆ เฮอร์ไมโอนี่

" ออสเตรเลีย หนาวมากไหม"แฮร์รี่เอ่ยแบบเก๊ ๆ กัง ๆ อย่างไม่คุ้น

"ไม่หรอก ที่นี่หนาวกว่าตั้งเยอะ"เดซี่เอ่ย จนเฮอร์ไมโอนี่เบื่อกับคำพูดที่ดูจะเขอะเขินของแฮร์รี่หยั่งกับว่าไม่มีอะไรพูด

"ที่ออสเตรเลียก็มีโรงเรียนเวทมนต์ด้วยใช่ไหม"เฮอร์ไมโอนี่ชิงถาม

"อื้ม แต่ที่นี้นะ ใหญ่กว่านะ"

"แล้วห้องสมุดล่ะ กว้างรึปล่าว"รอนถามขึ้นมาอีก

"สนใจด้วยหรอ"เดซี่ย้อนถาม รอนเกาหัว

"เอ่อ เขาแค่ถามดูนะ ถ้ากว้าง สแคปเปอร์คงแทะหนังสือเล่นสบาย 5555"แฮร์รี่บอก รอนมองหน้า เดซี่มองรอน

แล้วขำพลางส่ายหัว

"ขอไปเตรียมตัวสำหรับตารางเรียนก่อนนะ"เดซี่บอก ซึ่งเฮอร์ไมโอนี้ก็เห็นด้วยทำเอารอนกับแฮร์รี่คิดว่าคงจะเข้า

กันได้ดีกับเฮอร์ไมโอนี่

..................................................................................

          เวลาผ่านไปหลายอาทิตย์แฮร์รี่ เริ่มที่จะสนิทกับเดซี่น้องสาวในความที่เธอช่างพูดและเข้าได้ดีกับรอนและ

เฮอร์ไมโอนี่แต่ก็ยังมีใครบางคนตามสะกดรอยเธอทุกฝีก้าวที่ทำเอาเดซี่ก็ผวาบ้าง ต้องเดินข้าง ๆ แฮร์รี่เกือบตลอด  

แต่เมื่อสืบไปสืบมาด้วยแผนของเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ว่าคือมัลฟอย แฮร์รี่คิดว่ามัลฟอยหลงเสน่ห์ เดซี่ เข้าให้แล้ว

จึงหาทางบอกเดซี่แต่พยายามบอกกี่ครั้งก็มีมัลฟอยตามประกบ ตลอดเวลา

"เดซี่ จำได้ปะที่เคยบอกว่ามีคนสะกดรอยตามนะ รู้ไหมเขาคือ............."เสียงของแฮร์รี่ขาดหายไปเพราะว่าแครบ

กับกอยดันเดินชน พอมองไปด้านหลังก็เห็นมัลฟอยยืนอยู่แบบหลบมุม แฮร์รี่จึงพาเดซี่เดินไปที่อื่น

"คนคนนั้นนะ เขาคือ......"เพล้ง    เสียงโคมไฟหล่นลงมา แฮร์รี่เหลียวไปด้านหลังพบเงาตะคุ้ม ๆ คงเป็นมัลฟอย

"เกิดอะไรขึ้นเนี๋ย"เดซี่ถามเมื่อแฮร์รี่วิ่งจูงมือเธอเหมือนกับหนีอะไรบางอย่าง

แล้ววันหนึ่งแฮร์รี่ก็ขอให้เฮอร์ไมโอนี่และรอนช่วยวางแผน เรื่องเดซี่

"เห้อหายไปไหนกันหมดนะเนี๋ย"เดซี่เดินอยู่ตามบันไดพลางมองหาพวกแฮร์รี่ เดินไปซะทั่วก็ไม่พบ แท้จริงพวก

แฮร์รี่อยู่ในผ้าคลุมล่องหนและเดินตามเดซี่มาตลอด

"เอ่อ หาอะไรอยู่หรอ"มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้าง ๆ ทำให้เดซี่หันไปมอง (มัลฟอย)

"นายเห็นพวกแฮร์รี่ไหม"เดซี่ถามเสียงใส มัลฟอยก้มหน้าพลางส่ายหัว

"ไม่เป็นไร ไปก่อนนะ"เดซี่เอ่ย มัลฟอยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แฮร์รี่เอาผ้าคลุมออก มัลฟอยมองแล้วกำลังจะ

ตะโกนแต่เฮอร์ไมโอนี่เสกผ้าปิดปากมัลฟอยไว้จนเดซี่เดินหายไป เฮอร์ไมโอนี่จึงเอาออกให้

"นายนี่ เซนต์ในการจีบไม่มีเลยรึไงนะ"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างยิ้มเยาะ

"เลือดสีโคลนจะเข้าใจอะไร"มัลฟอยตอบกลับ และเตรียมเดินหนี

"เดซี่เค้าชอบไปนั่งที่ริมทะเลสาบ"แฮร์รี่ตะโกนบอก มัลฟอยยิ้มที่มุมปากและเดินไป

"แฮร์รี่แล้วเดซี่จะไม่โกรธหรอ"รอนบอก แฮร์รี่เงียบยักไหล่เหมือนกับว่าคงไม่เป็นไรแล้วเดินกลับหอพักไป

......................................................................

"นั่งคนเดียวไม่หนาวหรอ"มัลฟอยถามเมื่อเดซี่นั่งอยู่ริมทะเล เดซี่ยักไหล่

"นายใช่ปะที่สะกดรอยตามชั้นนะ"เมื่อเดซี่พูดออกไป มัลฟอยเงียบ

"พอตเตอร์ เอ้ย แฮร์รี่ บอก ใช่ไหม"

"ป่าว รู้ตั้งนานแล้ว"ทั้งสองนิ่งเงียบ

"เอ่อ ไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม"มัลฟอยชวน เดซี่มองหน้าถอนหายใจเตรียมลุกขึ้น

"ไปซิหิวพอดี"ขณะที่เดซี่ลุก แต่คล้าย ๆ กับว่าสะดุดกับก้อนหิน เดซี่สะดุดล้มไปทางมัลฟอย รู้ตัวอีกทีอยู่ในอ้อม

แขนมัลฟอย เดซี่ รีบผละออกจากมัลฟอยอย่างอาย ๆ

       เมื่อเวลาเป็นใจ เดซี่ จึงรู้ตัวว่าโดนมัลฟอยจีบเข้าให้แล้ว แฮร์รี่พยายามเริ่มจะเป็นพ่อสื่อให้กับเดซี่มากขึ้น

ขณะเดียวกันเมื่อรู้ว่าแฮร์รี่ใช้เวทมนต์ให้เธอสะดุดล้มที่ทะเลสาป เดซี่ทนไม่ได้จึงบอกแฮร์รี่ว่าอย่าพยายามเลย

แต่แล้ววันนึงที่ทำให้แฮร์รี่ และ เดซี่แตกกัน

"พี่ชายที่ดีจะไม่เมินน้องสาวตัวเองและไม่พูดถ้อยคำที่รุนแรงเกินไป"เป็นบทความในหนังสือที่เดซี่อ่านดูแต่ยังดู

ไม่จบ "พี่ชายที่ดีจะไม่เมินน้องสาวตัวเองและไม่พูดถ้อยคำที่รุนแรงเกินไป"

       " เหตุผล ที่เมินอาจเป็นเพราะไม่อยากจู้จี้ให้เธอรำคาญ และ เป็นห่วงจึงพูดถ้อยคำที่อาจรุนแรง"

เดซี่ถอนหายใจเดินออกไปด้านนอก เห็นแฮร์รี่กำลังเกิดอาการหน้าแดงอย่างหนักเมื่อคุยกับโช เดซี่เดินผ่าน มอง

แฮร์รี่แกมขำ เท่าที่เดซี่ดูแฮร์รี่พยายามจะพูดคำบางคำกับโช แต่แล้วก็เปลี่ยนใจพูดเรื่องอื่นและเดินกลับเข้าห้อง

ซะงั้น   เดซี่พยายามทักแต่เดินไม่ทัน เพราะคนเยอะ "พี่ชายต้องไม่ที่ดีต้องไม่เมินน้องสาวตัวเอง"

เดซี่ที่รีบเดินค่อย ๆ เดินช้าลงพลางก้มหน้า หยุดอยู่หน้าห้องนั่งเล่น และตัดสินใจเดินไปที่อื่นแทน

แต่ก็พบมัลฟอย เธอจึงไปเดินเล่นกับมัลฟอย เล่นเอาเดซี่กลับดึกอยู่เหมือนกัน

"ตกลงเป็นแฟนกับมัลฟอยรึยังหล่ะ กลับซะดึก"แฮร์รี่ถามคล้ายกับว่าหงุดหงิดเมื่อเดซี่กลับมา เดซี่ชะงัก

ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้าง ๆ ยังเงยหน้ามองแฮร์รี่ ว่าพูดอะไรออกไป ขณะที่รอนเริ่มหาว(เพิ่งตื่น)

"ว่าแต่พี่หล่ะเป็นแฟนกับโชได้รึยัง"เดซี่ย้อนถาม แฮร์รี่มองหน้า

"เรื่องมัลฟอยจัดการให้ได้ก่อน เรื่องของพี่ อย่างยุ่ง เลยจะดีกว่านะ"เดซี่ถึงกับอึ้ง "พี่ชายที่ดีจะไม่พูดถ้อยคำที่

รุนแรงเกินไป" เดซี่นึกได้ มองแฮร์รี่อย่างหวาด ๆ พลางหันหลังหนีกลับเข้าไปนอนโดยไม่ได้พูดอะไร

และวันต่อ ๆ มาเธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับพวกแฮร์รี่ เพื่อนที่คุยได้ตอนนี้คือ มัลฟอยเท่านั้น

   ณ ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทั้งสองนั่งตาก ลมจนมัลฟอยผล็อยหลับไปอย่างน่าเหลือเชื่อ ส่วนเดซี่ก็คิดอะไรไปเรื่อย

เปื่อย เมื่อหันมามองมัลฟอยตอนหลับเธอก็หัวเราะน้อย ๆ พร้อมกับเดินไปเอาน้ำมาดื่ม จนมัลฟอยตื่น เดซี่ยื่น

น้ำให้ มัลฟอยรับไป

    "มีอะไรรึปล่าวท่าทางไม่สบายใจเลยนะ"มัลฟอยถาม เดซี่ยักไหล่เป็นเชิงว่าไม่มีอะไร

    "แครบกับกอยหายไปไหนล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นเลย"เดซี่ถามหา

    "คงสอบซ่อมอยู่ล่ะมั้ง"มัลฟอยตอบ ขณะที่นั่ง ข้าง ๆ กับเดซี่กัน 2 คน มัลฟอยเหลือบมองเดซี่เดซี่หันมาทำให้

ทั้งสองสบตากัน มัลฟอยหันกลับ

      "เห้อ ชั้นเล่นหลับไปตั้งนาน ตื่นมาอีกทีดึกซะแล้ว กลับห้องไหมเดี๋ยวไปส่ง"มัลฟอยเสนอ แล้วลุกขึ้น

เดซี่เองก็ลุกขึ้นโดยมีมัลฟอยช่วยและวันนี้เดซี่ก็กลับดึกอีกเช่นเคย

.....................................................

ข้อสันนิษฐานของเฮอร์ไมโอนี่ ที่ตั้งไว้มากมายกับผ้าที่เก่าที่สุด ให้นำมาทำอะไรบัดนี้ได้คำตอบ

"ทุกคนต้องรู้จักประยุกต์ผ้าเก่า ๆ มาใช้ประโยชน์ ให้ทุกคนใช้เวทมนต์ในการเสกผ้าผืนเก่า ๆ นี้เป็นผ้าที่เนี๊ยบ

และดูดีที่สุดสำหรับตัวเราเอง การใช้เวทมนต์กับผ้าเก่า ๆ เป็นกิจกรรมพิเศษที่ฝึกเวทมนต์ว่าคนคนนั้นคงความ

นานของเวทมนต์ได้เท่าไหร่  ทุกคนจะต้องเสกผ้าเป็นชุดและใส่มันไปงานทดสอบซึ่งจัดแบบงานเลี้ยงเต้นรำ

ชุดที่สวมต้องคงสภาพดีถึงตอนเที่ยงคืน ถึงจะสอบผ่าน และถ้าเกิดว่าพวกเธอไม่เตรียมมาดีดีล่ะก็ รู้ไหมจะเกิดอะไร

ขึ้น ผ้าจะกลับสู่สภาพเดิมอยู่บนตัวพวกเธอซึ่งสภาพเดิมก็คือ ผ้าเก่า ๆ ที่น่าขยะแขยง"มันเป็นใบปริวที่ติดอยู่บน

กำแพงทำเอาเฮอร์ไมโอนี่ชักสนใจ ขณะที่รอนไม่ค่อยจะมั่นใจซักเท่าไหร่นักว่าตัวเองจะหน้าแตกกลางงานรึปล่าว

       งานทดสอบความคงทนของเวทมนต์ได้มาถึง ทุกคนต่างตื่นเต้น ถึงแม้ว่าเดซี่จะมากันเป็นกลุ่มกับแฮร์รี่

แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนักเพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเดซี่เป็นอะไร ถามก็ไม่ค่อยตอบ เลยเลี่ยงที่จะไม่กวนใจ

เป็นอันดีกว่า เดซี่สังเกตว่าเมื่อนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน แฮร์รี่คอยแต่จะมองโน้นมองนี่

"มองหาโช"เป็นความคิดในตอนนี้ของเดซี่ ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และรอน ก็ไม่เข้าใจเดซี่เหมือนกันว่าเธอเป็นอะไร

เลยอยากให้ปรับความเข้าใจกับแฮร์รี่เอง ทั้งสองเลยแกล้งทำฟรอม ทำเป็นเต้นรำ ซึ่งทั้งสองก็เต้นกันอย่าง

ทุกลักทุเลเลยเปลี่ยนแผนเพื่อไม่ให้ขายหน้าไปกว่านี้โดยการกลับมานั่งที่เดินหลังจาก ทั้งเดซี่และ แฮร์รี่

ไม่คุยอะไรกันเลยขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร แต่แล้วมัลฟอยก็เดินมาโค้งให้เดซี่อย่างอาย ๆ เฮอร์ไมโอนี่แกล้ง

ทำเป็นจ้องเขม็ง ซึ่งทำเอามัลฟอยเก้ ๆ กัง ๆ ขาดความมั่นใจ เดซี่มองแฮร์รี่ที่ยังคงมองโน้นมองนี่คงยังรอ

โชเดซี่ลุกขึ้นไปกับมัลฟอย และเต้นรำอยู่กลางฟลอเต้นรำและส่งยิ้มให้มัลฟอย แฮร์รี่หันไปมองคู่ของเดซี่

"นายรู้ไหมนายทำให้เดซี่โกรธเรื่องอะไร"รอนถาม แฮร์รี่ส่ายหัวพลางหันมานั่งนิ่ง เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ

"ก็นายดันไปพูดว่า ตกลงเป็นแฟนกับมัลฟอยรึยังหล่ะ เป็นใครใครก็โกรธ"เฮอร์ไมโอนี่พูด แฮร์รี่หันมาสนใจ

"ทำไมล่ะก็พูดความจริงนี่"แฮร์รี่เอ่ยพลางมองไปที่ทั้งสองด้วยอารมณ์ที่เริ่มเย็นชา

"นายนี่แปลกนะ พอรู้ว่ามัลฟอยชอบเดซี่ก็ดันช่วย พอเขาจะชอบกันก็ดูไม่พอใจ"รอนเอ่ยซึ่งนั่นเฮอร์ไมโอนี่ก็เห็นด้วย

"หรอ"แฮร์รี่ตอบห้วน ๆ  

"อยากให้เดซี่หายโกรธไหม"เฮอร์ไมโอนี่ถาม แฮร์รี่ยังคงนั่งนิ่ง แล้วค่อย ๆ พยักหน้า

"เดี่ยวช่วย หาเรื่องคุยดีดีล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่เสนอ และลากรอนซึ่งกำลังกินมูมมามอยู่ไปด้วย

ขณะเดียวกันแฮร์รี่รอนานเห็นโชมาพอดีจึงเข้าไปขอเต้นรำ ปะปนไปในนั้นแอบฟังการสนทนาของมัลฟอยกับ

เดซี่ไปด้วย

"เต้นเก่งนะ"มัลฟอยชม เดซี่ยิ้ม

"นายก็เก่งนี่"พลางมองชุดมัลฟอยที่ค่อย ๆ จะมีสีออกคล้ำ ๆ ออกมาเดซี่ตกใจ ชุดมัลฟอยจะกลับสู่สภาพเดิมแล้ว

เดซี่ลากมัลฟอยออกมากะทันหัน มัลฟอยมองชุดตัวเองและเอ่ยลาเดซี่อย่างรวดเร็ว เดซี่ขำ และกลับไปนั่งที่โต๊ะ

คนเดียวเพราะแฮร์รี่ไปเต้นรำอยู่กับโช เฮอร์ไมโอนี่มองหาแฮร์รี่ว่าอยู่ไหนเพราะว่าเธอใช้เวทมนต์คลายมนต์

ของมัลฟอย และก็ต้องบีบไหล่รอนอย่างแรงเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ทำเสียแผน  

"แฮร์รี่ กลับไปนั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้"เฮอร์ไมโอนี่แทรกตัวทำเป็นเต้นรำกับรอนกระซิบ กับแฮร์รี่

"เต้นกับโชอยู่ ไม่เอาหรอก"แฮร์รี่เอ่ย เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่

"ถ้านายไม่ไปนั่งที่เดิน ชั้นใช้เวทมนต์ล้างมนต์ชุดโชให้กลับสู่สภาพเดิมแน่"เฮอร์ไมโอนี่ขู่และยังคงลากรอน

ออกไปนอกงานอีก ซึ่งรอนก็มึนหัว เพราะวนไปวนมาไม่รู้กี่รอบ แฮร์รี่จำใจเดินกลับเพราะกลัวโชเสียหน้า

แฮร์รี่กลับมานั่งที่โต๊ะกับเดซี่

"เอ่อ เต้นรำกันไหม"แฮร์รี่ชวน เดซี่นั่งนิ่งจนแฮร์รี่โค้งให้ เดซี่จึงลุกขึ้นเหมือนกับจำใจ ทั้งสองยังคงเต้นรำด้วย

ความหดหู่ แฮร์รี่จึงต้องชวนเดซี่คุย

"มาอยู่ที่นี่กี่ปีหรอ"แฮร์รี่ถามเพราะอยากอยู่กับเดซี่ให้มากที่สุด เดซี่ก้มหน้า

"ไม่นานหรอก"เดซี่ตอบเสียงค่อย พลางคิดในใจว่าคงอยากให้เดซี่กลับเร็ว ๆ

"ประมาณได้ปะกี่ปี"แฮร์รี่ถาม ทำให้เดซี่หยุดจังหว่ะการเต้นรำ

"ไม่ต้องมาไล่หรอกนะ ชั้นกลับแน่"เดซี่ตอบ พลางวิ่งออกไปจากงานกะทันหัน แฮร์รี่งุนงง แต่ก็วิ่งตามขณะที่

เฮอร์ไมโอนี่ นั่งพักอยู่กับรอนนอกงานก็ตกใจเหมือนกันที่จู่ ๆ เดซี่วิ่งออกมา เดซี่วิ่งออกไปจากงานเลี้ยงทันที

ร้องไห้ด้วยความรู้สึกน้อยใจกับพี่ชาย
......................................................................

เดซี่วิ่งออกมาจากงานเลี้ยงทันที แต่ดันไปเดินชนมัลฟอยเข้า มัลฟอยใช้เวทมนต์ซ่อมแซมชุดบ้างแล้ว

เดซี่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนมัลฟอยก็ตกใจเดซี่รีบเช็ดน้ำตา แต่ว่ามัลฟอยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ และนั่งปลอบ

เดซี่นานพอควรกว่าจะหยุดร้อง

    "ไม่เป็นไรแล้วนะ งั้นกลับเข้างานไหม"มัลฟอยถาม เดซี่ส่ายหัวไม่อยากไป

    "ไปเถอะเดี๋ยวจะเที่ยงคืนแล้ว แค่ไปอยู่ในงานก่อนเที่ยงคืนก็สอบผ่านแล้ว"มัลฟอยพูดจนเดซี่เดินไป

กับมัลฟอย และพอผ่านการทดสอบ  เดซี่ก็หายไปอีกเมื่อเธอดันเหลือบไปเห็นแฮร์รี่เข้า

มาเธอจึงออกมาข้างนอกหอ ออกมาเดินเล่นคนเดียวในสนาม ควิชดิช เมื่อเดซี่มาเห็นก็แปลกใจที่เห็นห่วงกลม ๆ

ด้านละ 3 อัน เธอบ่ายเบี่ยงความสนใจไปที่พวกมันไม่ให้นึกถึงแฮร์รี่  มีคนเดินตามเธอมาอีก แฮร์รี่นั่นเอง

"มันคือกีฬาดวิชดิช" แฮร์รี่เอ่ยอย่างเหนื่อย ๆ หลังจากที่เดินตามเดซี่มาอีก เดซี่ฟังอย่างสนใจจนเธอลืมเรื่อง

ที่เธอร้องไห้ไปแล้ว เดซี่ขอให้แฮร์รี่เล่าให้ฟังถึงว่ามีลักษณะอย่างไร กติกา และวิธีเล่น จากนั้นพอดึกมากแล้ว

แฮร์รี่จึงชวนเดซี่ไปที่หอกริฟฟินดอร์ เนื่องจากฟิลภารโรงมาไล่พวกเขากลับไปที่หอ จนเดซี่เริ่มคุยกับแฮร์รี่บ้าง

แล้วทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ดีใจไปด้วย

เช้าวันรุ่งขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ มาปลุกเดซี่แต่เช้า

"อยากให้มาดูอะไรหน่อยนะ"เฮอร์ไมโอนี่บอกพร้อมกับจูงเดซี่เดินไปที่สวนสิ่งที่เห็นคือนกฮูกขนเป็นสีเพลิง

คล้ายนก ฟินิกส์ ซึ่งที่ฮอกวอต ไม่เคยมีในตำราทำให้เฮอร์ไมโอนี่แปลกใจ เดซี่ยิ้มร่าขณะที่เจอมัน เธอคาดว่ามัน

คงหาทางไปพบเธอไม่ได้ อีกอย่างเพราะโรงเรียนนี้มันมาครั้งแรก เมื่อเดซี่อ่าน จดหมายที่ติดมากับนกฮูกของเธอ

เดซี่ ก็รีบวิ่งพรวดพราดออกไป จนเฮอร์ไมโอนี่ งง

"เดี๋ยวเดซี่ จะไปไหน"เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียก

"หาแฮร์รี่นะ"เธอตะโกนกลับจนวิ่งมาพบรอน

"เห็นแฮร์รี่ไหม"เธอพูดกับรอนอย่างเหนื่อยหอบ

"ซ้อมควิชดิชที่สนามนะ"รอนบอก เดซี่ยิ้มร่าก่อนจะหันหลังกลับวิ่งออกไป รอนวิ่งตามแต่ดันมาวิ่งชนกับ

เฮอร์ไมโอนี่ที่พึ่งวิ่งตามหลังมาอีกทีทำให้ชนกันจนล้มทั้งคู่

"โอ๊ยรอน ทำไมนายซุ่มซ่ามอย่างนี้"เฮอร์ไมโอนี่บ่นพลางลุกขึ้นเอามือกุมหัว

"เธอต่างหากเล่า"รอนบอกอย่างอู้อี้ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าก็พบเลือดกบปากรอนอยู่เต็ม เฮอร์ไมโอนี่จึงพารอนไป

ห้องพยาบาล

เดซี่มาถึงสนามเห็นแฮร์รี่สั่งการต่าง ๆ เห็นแฮร์รี่เคลียดจึงคอยดูอยู่ห่าง ๆ(ที่แฮร์รี่เคลียดเพราะ ว่าวูดหัวน่าทีม

เห็นบอกว่าขาดคนเป็นเทสเซอร์ เพราะว่าเฟร็ดที่จู่ ๆ ดันเล่นพิเรนและแขนหัก และให้ทุกคนไปหาคนที่จะมาเป็น

พอประชุมเสร็จแฮร์รี่ก็เจอกับเดซี่

"เทศกาล อีสเตอร์ เป็นวันหยุด ไปเที่ยวด้วยกันนะ"เดซี่ชวน แฮร์รี่มองหน้า

"เที่ยวออสเตรเลียหรอ"แฮร์รี่ตอบกลับพลางเดินคู่กับเดซี่

"ใช่ ไปนะ"เดซี่บอกด้วยความตื่นเต้น

"ก็คงได้นะ"แฮร์รี่บอกยิ้ม ๆ พลางเดินเข้าห้องนั่งเล่นรวมพร้อมเดซี่

"อย่างลืมชวนรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไปด้วยนะ"เดซี่บอก และพบทั้งสองพอดี

"พวกนาย วันหยุดนี้ไปเที่ยวด้วยกันไหม ที่ออสเตรเลียนะ"แฮร์รี่เอ่ย รอนพยักหน้า แต่เฮอร์ไมโอนี่บังคับ

รอนด้วยสายตาว่าไม่ให้ไป รอนจึงเปลี่ยนเป็นส่ายหัว

"ไม่หรอก ไปกับเดซี่กันสองคนเหอะนะ"เฮอร์ไมโอนี่บอก

"แน่ใจนะว่าจะไม่ไปด้วยกันนะ"แฮร์รี่ย้ำทั้งสองพยักหน้า แฮร์รี่เลยเดินไปเก็บของ

"เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอไม่ไปล่ะ"รอนรีบถาม

"นายอยากขัดความสุขระหว่างพี่น้องรึไง"เฮอร์ไมโอนี่พูด รอนพยักหน้าเข้าใจอีกที

......................................................

"รอนพี่นายไม่น่าเล่นพิเรนเลย พวกเราเลยต้องวุ่นหาเทสเซอร์คนใหม่อีก"แฮร์รี่บอกรอนอย่างเซ็ง ๆ

"แล้วชั้นจะหาได้ไหมเนี๋ย"แฮร์รี่ยังบ่นรอนอยู่

"แฮร์รี่คิดดีดีสิ คนใกล้ตัวนะ"เฮอร์ไมโอนี่เสนอ แฮร์รี่มองไปที่รอน

"รอนนายสนใจรับตำแหน่งชั่วคราวให้พี่ชายนายไหม"แฮร์รี่ถาม รอนส่ายหน้า

"ใช่รอนซะที่ไหนล่ะ เดซี่ซิ วิ่งเร็วดีออก ถ้าขี่ไม้กวาดก็คงเร็วน่าดูนะหล่ะ"เฮอร์ไมโอนี่บอกแฮร์รี่เลิกคิ้ว

"แล้วจะได้หรอ ช่วยหน่อยล่ะกันนะเฮอร์ไมโอนี่" เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่เป็นเชิงตอบรับพลางนั่งอ่านหนังสือที่กอง

อยู่หน้าเธอเป็นกอง พอดีเดซี่เพิ่งกลับเข้ามา

"เดซี่ สนใจรับตำแหน่งเทสเซอร์ไหม"เฮอร์ไมโอนี่รีบถาม แฮร์รี่แหงนหน้ามอง

"น่าสนใจนะ"เดซี่บอก

"อยากเล่นไหมล่ะ"แฮร์รี่พูดแทกขึ้นมา เดซี่พยักหน้า

"งั้นพรุ่งนี้ไปซ้อมที่สนามด้วยแล้วกันนะ"

เดซี่พยายามฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่องานนี้โดยเฉพาะ จนหมู่นี้ไม่ค่อยจะเห็นเดซี่ลงมานั่งคุยอาจเป็นเพราะ

อ่อนเพลีย จากการซ้อมหนัก ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่เป็นห่วง

"แฮร์รี่เคี่ยวเข็ญเธอมากเลยหรอ ทำงี้ได้ไง"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเมื่อเดซี่ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

"ป่าวหรอก ซ้อมสนุกมากจนไม่อยากเลิกต่างหากเล่า"เดซี่บอก

..................................................................

และเมื่อควิดดิชมาถึงเอาใส่เสื้อคลุมประจำทีมกริฟฟินดอร์ที่ยาวมาก จนดูเดซี่เตี้ยไปเลยเมื่อเวลาแข่งมาถึงท่าทาง

เดซี่เป็นที่จับตามองกันอย่างมากเพราะเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างเธอหวดลูกบลัดเจอร์กลับได้รึ

(อ้อลืมไปว่าเธอมีไม้กวาด ยี่ห้อ นิมบัส 2001 ) เดซี่มองหาลูกบลัดเจอร์ว่ามันมาทางไหนจะได้ตีถูก มันตรงไปยัง

ผู้เล่นคนอื่นจนเดซี่ต้องวิ่งไปตีมันที่พยายามโจมตีผู้เล่นในสนามตลอดเวลาจนเดซี่เหนื่อยสุด ๆ จนตาแทบมัว

แฮร์รี่เห็นท่าไม่ดีเห็นทีจะต้องรีบจับลูกสนิชให้ได้  ในเวลาต่อมากริฟฟินดอร์นำ สลิธีรินแล้ว 80 ต่อ 30 จะต้อง

ออกโรง แฮร์รี่เห็นลูกสนิชอยู่ใกล้กับ ใครที่เธอไม่รู้จัก แต่แฮร์รี่ก็ไม่สนขี่ไม้กวาดราวกับสายฟ้าแลป ขณะที่

ด้านข้างลูกบลัดเจอร์กำลังมาอย่างเร็ว เดซี่คิดว่าคงไปไม่ทันแน่

"แฮร์รี่ระวัง" เดซี่ตะโกน แฮร์รี่หันหลบซ้ายอย่างหวุดหวิด ถึงจะโดนนิ้วแทบหักบ้างก็ตาม แฮร์รี่ไล่ตามลูกสนิช

เต็มที่ มันขึ้น ๆ ลง ๆ จนต้องวนไปทั่วสนาม ซีกเกอร์ของอีกฝ่ายเห็นจึงพากันขี่ไม้กวาดแข่งเบียดไปเบียดมากับ

แฮร์รี่ มองด้านหน้าลูกบลัดเจอร์โดนตีมาจากฝ่ายตรงข้ามตรงมาที่แฮร์รี่ เดซี่เห็นรีบขี่ไม้กวาดหวดลูกบลัดเจอร์

กลับด้วยแรงเฮือกสุดท้ายแล้ว แต่เบามากลูกบลัดเจอร์จึงตีกลับเข้าหาเธอแทน  ขณะที่แฮร์รี่จับลูกสนิชได้แล้ว

เดซี่เตรียมรับมือกับลูกบลัดเจอร์อีกครั้งแต่ด้วยตีมือเดียวไม่ได้เพราะเมื่อยแขน จึงจับไม้สองมือ ทำให้เกือบตก

จากไม้กวาดห้อยหัวลง เหมือนกับว่า ขี่ไม้กวาดกลับหัว แต่ก็หลบลูกบลัดเจอร์ได้ และที่สำคัญ ไม้ตีตกไปแล้ว

แฮร์รี่โล่งใจยิ้มให้เดซี่  แต่ว่าลูกบลัดเจอร์โดนตีมาจากฝ่ายตรงข้าม ทำให้เดซี่ยิ่งใจไม่ดีม้วนตัวเตรียมหลบลูก

เดียว แต่หลบไม่ค่อยพ้นโดนด้ามไม้กวาด จนไม้กวาดหมุนติ้ว อยู่กลางอากาศจนแฮร์รี่ต้องขี่ไม้กวาดไปช่วยหยุด

"เก่งนิหลบได้ดี"แฮร์รี่ชม ขณะที่เดซี่ดูเบลอ ๆ เหมือนว่าโดนล้างสมองจากการหมุดติ้ว

"ขอบใจ"เดซี่พูดแทบไม่เป็นภาษา
......................................................................

เทศกาลอีสเตอร์นี้ แฮร์รี่ได้ไปเที่ยวกับเดซี่น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเขา  และได้พบกับอาของเขาซึ่งหน้าตาไม่ต่าง

จากพ่อของ เขาเลยซักนิดถ้าดูจากอัลบั้มในภาพ  ส่วนแม่ของเดซี่ก็หน้าตาคล้ายกับโช (สวยในสายตาแฮร์รี่)

"เดซี่ พ่อกับแม่ไม่ค่อยว่าง ไปเที่ยวออสเตรเลียกับแฮร์รี่นะ"พ่อของเดซี่เอ่ย เดซี่พยักหน้ารับ

"เดซี่ แล้วเราจะไปอย่างไรล่ะ"แฮร์รี่ถาม เดซี่ยืนหน้าเตาผิงทำให้แฮร์รี่ได้รับคำตอบ

"ผงฟู"แฮร์รี่พูดอย่างหวาด ๆ

เมื่อไปถึงออสเตเรีย แฮร์รี่ได้เล่นสกีแข่งกับเดซี่ ผลคือแฮร์รี่หกล้ม เพราะยังเล่นไม่ดีพอ

"ฝึกไปเดี๋ยวก็ชินเองน่านแหละ"เดซี่บอก

"นานแค่ไหนล่ะ"แฮร์รี่ถาม

"ถ้าคิดว่าเล่นได้ ก็ต้องเล่นได้นะหล่ะ"เดซี่เสนอ พลางสเก็ตไปทางอื่น แฮร์รี่นั่งลงมองเดซี่ที่ไปไกลจนหายไปจาก

สายตา แต่ก็มีคนมาสะกิดด้านหลัง

"สอนให้ไหม"เดซี่นั่นเองที่เป็นคนสกิด แฮร์รี่ยิ้ม  เดซี่จึงสอนแฮร์รี่เล่นสกี จนแฮร์รี่เล่นได้ดีกว่าเดิมขึ้น

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันเดซี่ก็ชวนเขาไปทานที่ ภัตตราคารแห่งหนึ่งในออสเตรเลีย อาหารที่นั่นอร่อยมากถึง

อาหารบางอย่างจะมีรสแปลก ๆ ไปบ้างก็เหอะ แฮร์รี่เห็นเมนูแปลก ๆ บนโต๊ะอาหารจนใช้ซ้อมจิ้มลงไปและลอง

ชิม มันมีรสกรุ๊บ ๆ เหมือนกระดูก ขณะที่เดซี่ชะงักการกินมองแฮร์รี่อย่างหวาด ๆ

"ทำไมหรอ"แฮร์รี่ถาม

"เหอ ๆ อร่อยไหม"เดซี่ลองเสี่ยงถาม

"ก็รสชาติไม่เลวนี่ แล้วเค้าเรียกว่าอะไรหรอ"แฮร์รี่เอ่ยพร้อมจิ้มกินต่ออย่างติดใจรสชาติ

"เอ่อ กินให้อิ่มก่อนล่ะกันนะ" เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จ

"คือมันเป็นนัยต์ตาแกะอ่ะ"คำตอบของเดซี่ทำให้แฮร์รี่อึ้งอยู่เหมือนกัน เพราะ กินไปตั้งเยอะ และดูเจ้าของร้าน

จะยิ้มอย่างมีความสุขเอามาก ๆ เพราะไม่เคยมีใครกินได้เยอะเท่าแฮร์รี่ แฮร์รี่มองเดซี่อย่างทำอะไรไม่ถูกและ

ตัดสินใจชวนเดซี่ออกไปนอกร้านแต่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องนัยต์ตาแกะ

"คือ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเร็วกว่านั้นนะ เห็นว่ากำลงกินอย่างอร่อยเลยไม่อยากขัด"เดซี่พูดตะกุกตะกัก

"เอ่อ ไม่เป็นไร อร่อยดี"แฮร์รี่ฝืนยิ้ม

"กลับกันเหอะ"เดซี่บอก และพวกเขาก็กลับไปนอนพักที่บ้านที่พ่อของเดซี่จัดให้

.......................................................................

วิชาแรกหลังจากที่ไปพักผ่อนคือวิชาปรุงยา ของสเนปชึ่งดีที่สเนปไม่ค่อยสบาย จึงทำให้แฮร์รี่สบายใจเพราะ

เป้าหมายของสเนปคือหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์ และอีกอย่างคือท่าทางของเดซี่ดูจะเปลี่ยนไปเมื่อได้รับ

จดหมายจากนกฮูกสีเพลิงของเธอบนโต๊ะอาหารเช้า

"มีอะไรรึปล่าว บอกได้นะ"รอนถามอย่างห่วง ๆ จนเดซี่ที่นั่งเหม่อเลยสะดุ้ง

"ป่าว ไม่มีอะไรนิ"เดซี่บอกปัด ๆ

และเวลาที่ใครจะไปฮอกมีดส์เดซี่ก็จะซื้อของขวัญให้กับทุกคนรวมทั้งมัลฟอยด้วยท่าทางเหมือนมีอะไรที่เดซี่..

พยายามปิดบัง    แฮร์รี่สังเกตุว่าหมู่นี้เดซี่ดูไม่ค่อยสบายใจนักเลยพยายามคาดคั้นว่าเดซี่เป็นอะไร

"ทำไมต้องเก็บเรื่องไว้คนเดียวล่ะ มีอะไรก็บอกกันหน่อย เพื่อน ๆ เค้าเป็นห่วง"แฮร์รี่ถามเมื่ออยู่ห้องนั่งเล่นรวม

เดซี่นั่งนิ่งเหมือนกำลังครุ่นคิด

"พ่อบอกว่า ปีหน้าจะกลับออสเตรเลียแล้ว"เดซี่เอ่ยออกมา เฮอร์ไมโอนี่ที่อ่านหนังสือชะงัก รอนที่นั่งเกาหัวก็หยุด

เกา ส่วนแฮร์รี่นั่งลงข้าง ๆ เดซี่

"ข่าวร้ายเนอะ"แฮร์รี่พึมพำ พลางมองเดซี่ที่ดูเหมือนใกล้จะร้องไห้ เดซี่ยกมือขึ้นมาปิดจมูก

"น่าไม่เป็นไรหรอก ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันตลอดไปนี่ ถ้าว่างก็คงไปหากันได้"แฮร์รี่บอกยิ่งทำให้เดซี่ร้องไห้ออกมา

"เธอจะกลับจริง ๆ หรอ"เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงค่อย มองเดซี่ที่นั่งร้องไห้โดยมีแฮร์รี่กอดคอปลอบ ซึ่งเดซี่ก็ได้แต่

พยักหน้า ส่วนรอนก็มานั่งใกล้ ๆ เดซี่ ช่วยปลอบอีกคนเพราะรอนรู้สึกเศร้าจนไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้

พวกเขาคิดว่าเขาจะทำให้เวลาที่เหลืออยู่นี้เป็นปีที่มีความสรงจำที่ดีให้เดซี่จำช่วงเวลานี้ที่มีความสุขที่ได้มาอยู่ที่

ฮอกวอตนี้   และ แฮร์รี่ ใช้เวลาอยู่กับเดซี่มากที่สุดเท่าที่แฮร์รี่จะทำได้เป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่เดซี่จะไปจากที่นี่

รอนเก็บตัวเงียบ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ดูเศร้า ๆ

"พวกนายอย่าทำตัวอย่างนี้สิ มอบความทรงจำดีดีให้เดซี่"แฮร์รี่บอกก่อนจะทำให้ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ต่าง

พากันครุ่นคิด

"พวกเราต้องทำได้"แฮร์รี่บอกพร้อมกันนั่งลง ก้มหน้า และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่สังเกตว่าที่พื้นที่แฮร์รี่ก้มหน้ามีหยด

น้ำใส ๆ ร่วงผล๊อยออกมา ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งขนาบข้างนั่งปลอบแฮร์รี่

........................................................................

เป็นครั้งแรกที่เดซี่ชวนมัลฟอยออกมาเดินเล่น

"มีอะไรหรอ"มัลฟอยถามและพากันเดินมาที่ต้นไม้ใหญ่ที่เคยมากับเดซี่บ่อย ๆ

"ปีหน้าเราจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ"เดซี่เอ่ย มัลฟอยชะงักก้มหน้าครุ่นคิด

"ทำไม"เสียงมัลฟอยสั่น ๆ

"ก็คงต้องกลับออสเตรเลีย"เดซี่บอกอย่างหดหู่ เกิดความเงียบระหว่างทั้งสอง

"ถ้ากลับไปที่ออสเตรเลียแล้ว อย่าลืม.............."มัลฟอยพยายามจะบอกอะไรบางอย่างเดซี่หันมาตั้งใจฟังแต่ว่ามี

เสียงขึ้นเรียนทำให้มัลฟอยไม่ได้บอกอะไรบางอย่างซึ่งเขาก็ได้แต่ถอนหายใจพลางเดินไปเรียน

............................................................................

"แฮร์รี่พ่อบอกว่า ไปออสเตรเลียด้วยกันไหม"เดซี่เดินเข้ามาบอก ขณะที่เขากินข้าวอยู่กับพวกรอน

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งเงียบ

"ไม่เป็นไรหรอกน่า เดซี่ ถึงจะอยู่ที่ที่ห่างไกล ใช่ว่าเราจะขาดความเป็นพี่น้องกันนิ เราจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป"

แฮร์รี่บอก เดซี่ยิ้มรับและเดินออกไปเรียนโดยไม่คิดอะไรมาก ขณะที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ

"แฮร์รี่ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอก พวกเราไม่เป็นไร นายไปออสเตรเลียก็ได้"รอนบอก แฮร์รี่ส่ายหน้า

"อยู่ที่นี้แหละ ดีแล้ว"แฮร์รี่บอก

"เดี๋ยวเดซี่ก็น้อยใจหรอก"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงค่อย

"เหอะ ๆ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโวลเดอร์มอร์ตามไปอาฆาต เดซี่จะเจอลูกหลงเอา"แฮร์รี่บอกเหตุผลนี้กับเดซี่

เหมือนกันรอนชะงัก เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้านิ่ง

"เอ่อ ลืมไปว่าห้ามพูดคำนั้น"แฮร์รี่บอกพร้อมกับทานข้าวต่อ

..........................................................

ถึงเวลาสอบอีกแล้ว แต่ที่ฮอกวอตในปีที่ 3  นี้ไม่มีใครเก่งเทียบเฮอร์ไมโอนี่ แต่มาปีนี้คนที่ได้คะแนนเท่ากับ

เฮอร์ไมโอนี่คือ เดซี่

"เดซี่ เก่งจัง"รอนชม เดซี่ยักคิ้วให้ เฮอร์ไมโอนี่ยังดีใจที่มีเพื่อนที่มีคะแนนเท่ากันได้ซักที

"เอาเวลาที่ไหนไปอ่านหนังสือเนี๋ย ไม่ยักจะเคยเห็น"แฮร์รี่ถาม

"อ่านในห้องนะ ข้อสอบนะอยู่ในหนังสือหมดเลย"เดซี่บอกพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจวันปิดถาคเรียนใกล้มาถึง

รางวัลบ้านดีเด่นเป็นของบ้านใครไม่ได้นอกจากกริฟฟินดอร์ ซึ่งมัลฟอยดูจะดีใจไปด้วยเป็นครั้งแรก

เมื่อนั่งอยู่ในรถไฟ รอนมอบ พัดหัวเราะให้เดซี่ เฮอร์ไมโอนี่ยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ปักเองให้ ส่วนแฮร์รี่มอบ จี้สร้อยคอ

รูปดาวห้าแฉก เมื่อเห็นเนวิล ถือกล้องมาเดซี่จึงขอยืมถ่ายรูปหมู่ด้วยกันทั้งหมดรวมทั้งมัลฟอยด้วย

มัลฟอยชวนเดซี่ไปตู้หลังสุดที่ว่างปล่าว

"มีอะไรหรอ"

"คือ ถ้ากลับไปที่ออสเตรเลียแล้วอย่าลืม ........"มัลฟอยอ้ำอึ้งเดซี่มอง

"อย่าลืม คิดถึงชั้นนะ"มัลฟอยพูดออกมา เดซี่ยิ้ม

"จะลืมได้ไงเล่า"เดซี่หัวเราะ พลางกำลังจะเดินกลับห้อง เมื่อเห็นมัลฟอยเดินช้ามาก จึงจูงมือมัลฟอย มัลฟอยมอง

อย่างยิ้ม ๆ ส่วนเดซี่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

เมื่อถึงสถานีคิงครอส พวกแฮร์รี่มาส่งเดซี่  เดซี่มองหน้ารอนแล้วกอดตอบเมื่อรอนทำหน้าเศร้า และต่อมาก็กอด

เฮอร์ไมโอนี่ที่ร้องไห้ออกมา เดซี่มองหน้าแฮร์รี่ที่มีแต่รอยยิ้มฝืน ๆ  แฮร์รี่เข้าไปกอดเดซี่ เดซี่กอดตอบเป็นครั้ง

สุดท้าย

"รักษาตัวดีดีนะ"แฮร์รี่อวยพร เดซี่ยิ้มทั้งน้ำตา

"พี่ก็เหมือนกัน รักษาตัวดีดีนะ"เดซี่เอ่ยพร้อมกับหันหลังกลับเดินออกไป เดซี่หันมาทางแฮร์รี่อีกครั้ง พร้อมกับส่ง

ยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายให้ แฮร์รี่โบกมือลาพร้อมกับพวกรอนและเฮอร์ไมโอนี่ ขณะที่เดซี่เดินหายเข้าไปในฝูงชน

.......................

โย่ว อ่านแล้วเปนไงกานบ้าง อิอิ เพลินไหม เพลินม๊า

เงี๋ยแหละ หมวดสบายสบายคลายเครียด

อ่านแล้วแสดงความคิดเห็นกันบ้างนะ เดี่ยวกำลังใจหมด